Saturday 27 June 2009

အနီေရာင္ဖိနပ္မ်ား

ေကရင္လို႔ေခၚတဲ့ လယ္သမေလးတစ္ေယာက္ကို သူ႔အေမဆံုးျပီးသြားတဲ့ေနာက္မွာ ခ်မ္းသာျပီးအသက္ရလာ
ျပီျဖစ္တဲ့  အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က  ေမြးစားလိုက္တယ္။ ေကရင္ဟာ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အရြယ္ရလာတယ္။
သူမဟာသူ႔ေမြးစားအေမကိုဖိနပ္အနီတစ္ရံဝယ္ေပးဖို႔အမ်ိဳးမ်ိဳးပူဆာတယ္။ ဝယ္ေပးျပီးတဲ့ေနာက္မွာခဏခဏ
ဝတ္တယ္။ ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းသြားတဲ့အခါမွာလည္း  ဘုရားဝတ္ျပဳတာကို  အာရံုမစိုက္ဘူး။  ေမြးစားအေမ  ေနမ
ေကာင္းစျပဳလာတယ္။ဒါေပမဲ့ ေကရင္ဟာ သူ႔ေမြးစားအေမအေပၚကူညီျပဳစုမေပးဘူး။သူ႔ဖိနပ္အနီေရာင္တစ္
ရံနဲ႔ပဲ ပါတီပြဲေတြတက္ဖို႔သာအားသန္ေနတယ္။ တစ္ခါမွာေတာ့ သူမစျပီးကလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ရပ္လို႔မရဘူး။
ဖိနပ္ေတြဟာကလည္း လက္လြတ္စပယ္ျဖစ္ကုန္တယ္။ သူမဖိနပ္ေတြကို မထိန္းႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဖိနပ္ေတြဟာ
သူမေျခေထာက္ေတြကိုသြားထိုးမိတယ္။ ဖိနပ္ေတြကေတာ့ဆက္ကျမဲကေနတယ္။ လယ္ကြင္းေတြ၊ ျမက္ခင္း
ေတြ၊ မိုးေတြ၊ ေနေရာင္ျခည္ေတြကို ျဖတ္ျပီးကေနေတာ့တာေပါ့။ေမြးစားအေမရဲ႕အသုဘအခမ္းအနားေတာင္
သူမ မတက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ နတ္သမီးတစ္ပါး  သူမဆီေရာက္လာတယ္။  ေမြးစားအေမ ေသျပီးတဲ့ေနာက္မွာ
ေတာင္ ကေနရသလားဆိုျပီး ဆူပူၾကိမ္းေမာင္းတယ္။ ျပီးေတာ့ သတိလည္းေပးတယ္။ ေကရင္ဟာ လက္မရြံ႕
သူတစ္ေယာက္ကိုရွာျပီး သူမရဲ႕ေျခေထာက္ေတြကိုျဖတ္ခိုင္းတယ္။  သူကေျခေထာက္ေတြကိုျဖတ္၊ သစ္သား
ေျခေထာက္ေတြနဲ႔ ခ်ိဳင္းေထာက္ေတြကို သူမကိုေပးလိုက္တယ္။ ေကရင္ဟာ သူ႔အနီေရာင္ဖိနပ္ေတြအတြက္
ခံစားရတာ တန္ပါတယ္ဆိုျပီး ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းကိုသြားတယ္။ လူေတြသူ႔ကိုျမင္သြားရေအာင္လို႔ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ျဖတ္
ထားတဲ့ ေျခေထာက္ေတြဟာ  အနီေရာင္ဖိနပ္ေတြနဲ႔အတူ သူ႔ေရွ႕မွာ ကေနေလရဲ႕။  ေနာက္တနဂၤေႏြက်ျပန္
ေတာ့လည္း ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းထဲမွာ အနည္းဆံုးတစ္ျခားသူေတြလိုအေကာင္းပကတိျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ထင္ျပီး ၾကိဳး
စားသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနီေရာင္ဖိနပ္ေတြဟာ လူသြားလမ္းေပၚမွာ ကျမဲကေနေလရဲ႕။ ေကရင္ဟာ လူသိ
မ်ားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ဆီမွာ အမ်ိဳးသမီးဝန္ထမ္းအေနနဲ႔  အလုပ္တစ္ခုရလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တနဂၤေႏြ
ေန႔ေရာက္လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းကိုမသြားရဲေတာ့ပါဘူး။  ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းမသြားေတာ့ဘဲနဲ႔ အိမ္မွာ
တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ျပီး ဘုရားမွာဆုေတာင္းေနပါတယ္။  ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ခ်ာ့ခ်္ေက်ာင္းၾကီးဟာ သူမ
ဆီေရာက္လာတယ္။ သူမရဲ႕ႏွလံုးသားဟာ ေနေရာင္ျခည္ေတြ၊ ျငိမ္းခ်မ္းမႈေတြ၊ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔ ျပည္႔သိပ္ျပီး
ေပ်ာက္ကြဲပ်က္စီးသြားပါေတာ့တယ္။ သူမရဲ႕ဝိဥာဥ္ဟာ ေနေရာင္ျခည္နဲ႔အတူ ေကာင္းကင္ဘံုကိုပ်ံတက္သြား
ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အနီေရာင္ဖိနပ္ေတြအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘယ္သူမွမေမးၾကပါဘူး။
(မူရင္းေရးသားသူ- Hans Christian Andersen)
(ၾကယ္စင္က ဘာသာျပန္သည္)

Monday 22 June 2009

ရုပ္ဆိုးတဲ့ ဘဲကေလး

ပံုျပင္ရဲ႕အစကေတာ့ ဘဲဥအေကာင္ေပါက္တာပါပဲ။  ဘဲငွက္ကေလးေတြထဲက တစ္ေကာင္ကို အတူေနတဲ့ ဘဲ
ေတြက စကားနဲ႔ေရာ၊ စိတ္နဲ႔ပါ အေတာ္အေႏွာင့္အယွက္ေပးၾကတယ္။ သူဟာဝမ္းနည္းစြာနဲ႔ပဲစပါးက်ီထဲကေန
ေျခဦးတည္႔ရာ  ေလွ်ာက္သြားေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့ ဘဲရိုင္းေတြနဲ႔အတူတူေနတယ္။ ငွက္အုပ္ေတြကို အမဲလိုက္
သမားေတြ ေထာင္မဖမ္းမခ်င္း ငန္းေတြနဲ႔ေနတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့သူဟာ အဘြားအိုတစ္ေယာက္ေနတဲ့
အိမ္ကိုေတြ႔သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဘြားအိုရဲ႕ေၾကာင္နဲ႔အိမ္ေမြးၾကက္ေတြကသူ႔ကိုနစ္နစ္နာနာက်ီစားၾကတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ သူဟာ အဲဒီေနရာကေန ထြက္ခြာခဲ့တယ္။  သူဟာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္တတ္တဲ့  ငန္းရိုင္းတစ္အုပ္ကိုေတြ႔
သြားျပီး အရမ္းဝမ္းသာ အရမ္းစိတ္လႈပ္ရွားသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔နဲ႔ အေပါင္းအသင္းလုပ္လို႔မရခဲ့ဘူး။

ေဆာင္းတြင္းေရာက္လာတယ္။ လယ္သမားတစ္ေယာက္က ေအးခဲေနတဲ့ ဘဲငွက္ကေလးတစ္ေကာင္ကို အိမ္
ယူလာခဲ့တယ္။  ဒါေပမဲ့ လယ္သမားၾကီးရဲ႕ေမြးကင္းစ ကေလးေလးေတြရဲ႕ ဆူညံသံေၾကာင့္ အဲဒီအိမ္ကေန သူ
ထြက္ေျပးသြားတယ္။ သူဟာ ဝမ္းနည္းစရာေကာင္းလွတဲ့  ေဆာင္းရာသီကို  အျပင္မွာပဲ  ကုန္လြန္ေစခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့  ေႏြဦးေရာက္လာတဲ့အခါ လွပလြန္းလွတဲ့ ဘဲငန္းတစ္အုပ္က သူတို႔လုိ အရြယ္ေရာက္လာျပီျဖစ္တဲ့  အ
တြက္ ဘဲကေလးကို ၾကိဳဆိုခဲ့ၾကတယ္။
(မူရင္းေရးသားသူ-Hans Christian Andersen)
(ၾကယ္စင္က ဘာသာျပန္သည္)

Sunday 14 June 2009

နားလည္မႈ

တစ္ခါကရြာတစ္ရြာမွာ ဆင္းရဲသားလင္မယားႏွစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ဟာ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက တန္
ဖုိးအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမင္းကိုေရာင္းျပီး လိုအပ္တာေတြဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။  ဒီလိုနဲ႔ အဘုိးအိုက ေစ်း
ထဲမွာ ျမင္းကို ႏြားတစ္ေကာင္နဲ႔လဲလိုက္တယ္။  ခဏေနေတာ့ အဘုိးအုိက ႏြားကို ဆိတ္နဲ႔လဲလိုက္ျပန္တယ္။
ဆိတ္ကိုငန္းနဲ႔ ငန္းကိုၾကက္နဲ႔ ၾကက္ကို ပန္းသီးေတြနဲ႔လဲလိုက္ျပန္တယ္။ အဘိုးအုိက ပစၥည္းတစ္ခုကေနတစ္
ခုလဲေနျခင္းအေၾကာင္းအရင္းက အဘြားအိုကို အံ့ၾသမႈေတြေပးခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။
အဘိုးအိုက လဲလို႔ရတဲ့ပန္းသီးေတြကို ထမ္းျပီး အိမ္အျပန္လမ္းက အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နားေနတုန္း  အဂၤ
လိပ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုခဲ့တယ္။ အလာပ သလာပေတြေျပာရင္း သူလဲခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့
အဂၤလိပ္ေတြက အဘိုးအိုကိုတံုးအတယ္ဆိုျပီး ရယ္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဘြားအိုရဲ႕  အဆူခံရမယ္
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာေတာ့ အဘိုးအိုကအဆူခံရမွာမဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းပါတယ္။ ဒါကိုအဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္
က တကယ္လို႔  အဘြားအိုရဲ႕အဆူကိုမခံရရင္ သူတို႔မွာပါတဲ့ ေငြေတြ ေပးခ့ဲမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း  ေလာင္းၾက
ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၃ေယာက္သား အဘိုးအိုအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အဘြားအိုက အဘိုးအုိ ျပန္လာတာေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရထြက္ၾကိဳျပီး အဘိုးအိုေခၽြးသုတ္ဖို႔  ပုဝါကမ္းေပး၊
ေရကမ္းေပးနဲ႔ အဘိုးအိုကို အေမာေျပေစတယ္။  ျပီးမွ အဘိုးအိုေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ေတြကို  စိတ္ဝင္တစား  နား
ေထာင္တယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုကေနေနာက္တစ္ခုလဲေျပာင္းပံုကို အဘိုးအိုေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘြားအိုက ဝမ္း
သာအားရနဲ႔
"ဟာ...က်ဳပ္တို႔ ႏြားႏို႔ေသာက္ရျပီေပါ့"
"အင္း...ဆိတ္ႏို႔လည္း မဆိုးပါဘူး"
"ေအာ္...ငန္းေမြးေတြက သိပ္လွတာ"
"အင္း..က်ဳပ္တို႔ ၾကက္ဥစားရျပီေပါ့"
စတာေတြေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဘိုးအိုကသူလဲလာတဲ့ပန္းသီးေတြကိုျပေတာ့အဘြားအိုကစိတ္ပ်က္သြားပံု
မျပဘဲ "အင္း...ဒီည က်ဳပ္တို႔ ပန္းသီးကိတ္လုပ္စားၾကတာေပါ့" လို႔ေျပာျပီး အဘိုးအိုကို အားရပါးရ  နမ္းလိုက္
ေတာ့တယ္။ ပံုျပင္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးက  ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။  အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္ ပါသမွ်ေငြေတြ  ေပးခဲ့ရ
တယ္။
ပံုျပင္ေလးက ရိုးရိုးေလးပါ။ ပံုျပင္ကို ဖတ္စက သူ႔ရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ စာေရးဆရာက  တံုးအတဲ့
ဆင္းရဲသားလင္မယားကို ကဲ့ရဲ႕ေဝဖန္ထားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေလာင္းေၾကးေငြေတြ အႏိုင္ရေအာင္ ဇာတ္
တိုက္ထားတာလားလို႔ေတြးခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္က အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာအေျခခံျဖစ္တဲ့ လင္မယား
ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း၊ ေလးစားယံုၾကည္ျခင္းတို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့
နားလည္မႈ ပါပဲ။ (ေရးသားသူ- Hans Christian Andersen)
(Forward mail မွ ျပန္လည္မွ်ေဝပါသည္။ ဘာသာျပန္ဆိုသူကိုေတာ့မသိပါ)

Tuesday 2 June 2009

ရယ္ေမာျခင္းအမ်ိဳးမ်ိဳး

ရယ္ေမာျခင္းသည္စိတ္အာဟာရတစ္မ်ိဳးဟုဆိုၾကသည္။ရယ္ေမာျခင္းဆိုင္ရာအေတြးေခၚအမ်ိဳးမ်ိဳးရွိၾကသည္။
ေအာက္ပါတို႔မွာ ျမန္မာဝီကီမွ တစ္စိတ္တစ္ေဒသ ကူးယူေဖာ္ျပေသာ ရယ္ေမာျခင္းဆုိင္ရာ အယူအဆတို႔ျဖစ္
ပါသည္။
အေနာက္တိုင္းအယူ
လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္ ျပံဳးရယ္သည္႔အခါ မ်က္ႏွာတြင္ရွိေသာ အေၾကာေပါင္း ၁၅ခုမွာ က်ံဳ႕သြားျပီး အသက္ရွဴ
ဟန္လည္းအနည္းငယ္ေျပာင္းလဲသြားသည္ဟု ယခုေခတ္အေနာက္တိုင္း သိပၸံဆရာမ်ားကဆိုပါသည္။လူတစ္
ဦး ျပံဳးရယ္ဟန္ကို အေသးစိတ္ေလ့လာၾကည္႔လွ်င္-
၁။ ပါးစပ္ေဒါင့္မ်ား အနည္းငယ္ေနာက္ဆုတ္သြား၍ ပါးစပ္ပိုက်ယ္လာျခင္း ၂။ အထက္ႏႈတ္ခမ္းျမင့္တက္သြား
၍ သြားမ်ားေပၚလာျခင္း ၃။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ႏႈတ္ခမ္းအၾကားရွိ အသားမ်ား ေကြးေကာက္တြန္႔လိမ္ျခင္း ၄။ မ်က္စိ
မ်ား အေရာင္တက္လာျခင္း ၅။ ေအာက္မ်က္ခမ္းအသားေလးမ်ား တြန္႔လိမ္ျခင္းမ်ားကိုျမင္ေတြ႕ရမည္ဟုဆိုပါ
သည္။ ယင္းငါးမ်ိဳးေသာမ်က္ႏွာေျပာင္းလဲပံုမွာ ရိုးရိုးဣေျႏၵမပ်က္ ျပံဳးရယ္ခ်ိန္တြင္ ေလ့လာရႈျမင္ရပံုျဖစ္သည္။
ထို႔ထက္ပိုမိုျပင္းထန္လႈပ္ရွားသည္႔ ရယ္ေမာျခင္းျဖစ္ပြားလာမည္ဆိုလွ်င္မူမ်က္ရည္မ်ားထြက္လာတတ္၍မ်က္
စိအေရာင္ေတာက္ပမႈေလ်ာ့ပါးသြားတတ္ေပသည္။ အသံလည္းထြက္လာသည္။ ဝါးကနဲပြဲက်ျပီး ခြက္ထိုးခြက္
လန္ ရယ္ေမာသည္အထိ အဆင့္အတန္း အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းလဲသြားတတ္သည္႔ လကၡဏာမ်ားရွိေၾကာင္း  ကမၻာ
ေက်ာ္ေလာကဓာတ္ဆရာၾကီး ခ်ားလ္စ္ဒါဝင္ က ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ဖူးသည္။
အေရွ႕တိုင္းအယူ
ဟာသရသသည္ ရယ္ေမာျခင္း၊ ျပံဳးရႊင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ သို႔မဟုတ္ ၾကည္ႏူးစရာ၊ပီတိျဖစ္စရာတည္းဟူေသာ
ေပ်ာ္ေမြ႕ႏွစ္သက္သည္႔ ေစတသိက္အဆင့္သို႔ ပို႔ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ တမုဟုတ္အတြင္းဆိုက္ေရာက္ေစသည္။
ရယ္ေမာျခင္း ၆ မ်ိဳး
၁။ မ်က္စိပြင့္ရံုျပံဳးရယ္ျခင္း  ၂။  သြားစဥ္းငယ္ေပၚရံုရယ္ျခင္း  ၃။  ညွင္းညွင္းခ်ိဳခ်ိဳအသံထြက္ရုံရယ္ျခင္း ၄။ ပခံုး
ႏွင့္ ဦးေခါင္း လႈပ္ၾကြ၍ရယ္ျခင္း ၅။  မ်က္ရည္ထြက္ေအာင္ရယ္ျခင္း  ၆။  ကိုယ္ကိုလႈပ္ကာ  ခုန္ေပါက္ရယ္ျခင္း
စသည္ျဖင့္ေရးသားထားပါသည္။
အေနာက္တိုင္းဟာသ ၉ မ်ိဳး
ျမင့္ရာမွနိမ့္ရာသို႔ေလွ်ာက်ျခင္း၊ သရုပ္ပ်က္၊  ဥပမာေျမာက္၊  ပကာသနကိုေဖာက္ထြင္းပစ္ျခင္း၊ သ႑ာန္လုပ္
သရုပ္ေဖာ္၊ အသံထြက္ဆင္တူ၊ ဇဝနဥာဏ္၊ ေခတ္ေျပာင္၊ စကားထာ စကားဝွက္
ေနာက္ဆက္တြဲ ၆ မ်ိဳး
နာမည္ေက်ာ္ ဥေရာပစာေရးဆရာ  ေကာစလားက ယင္းသို႔ဟာသ ၉မ်ိဳးေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အမွန္မွာ အ
ျခားအမ်ိဳးအစားအမ်ားအျပားက်န္ရွိေနသည္ကို လက္လွမ္းမီသေလာက္ေဖာ္ျပရေသာ္-
အနေႏၱာအနႏၱငါးပါးကိုပ်က္ရယ္ျပဴျခင္း၊ ေက်ာင္းသားအလြဲေျဖ၊ ခႏိုးခနဲ႔၊ ကေလးေခ်ာ့၊ စာဖ်က္ စသည္တို႔ျဖစ္
သည္။