တစ္ခါကရြာတစ္ရြာမွာ ဆင္းရဲသားလင္မယားႏွစ္ဦးရွိတယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ သူတို႔ဟာ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ထဲက တန္
ဖုိးအၾကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ျမင္းကိုေရာင္းျပီး လိုအပ္တာေတြဝယ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဘုိးအိုက ေစ်း
ထဲမွာ ျမင္းကို ႏြားတစ္ေကာင္နဲ႔လဲလိုက္တယ္။ ခဏေနေတာ့ အဘုိးအုိက ႏြားကို ဆိတ္နဲ႔လဲလိုက္ျပန္တယ္။
ဆိတ္ကိုငန္းနဲ႔ ငန္းကိုၾကက္နဲ႔ ၾကက္ကို ပန္းသီးေတြနဲ႔လဲလိုက္ျပန္တယ္။ အဘိုးအုိက ပစၥည္းတစ္ခုကေနတစ္
ခုလဲေနျခင္းအေၾကာင္းအရင္းက အဘြားအိုကို အံ့ၾသမႈေတြေပးခ်င္လို႔ပဲျဖစ္တယ္။
အဘိုးအိုက လဲလို႔ရတဲ့ပန္းသီးေတြကို ထမ္းျပီး အိမ္အျပန္လမ္းက အရက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္မွာ နားေနတုန္း အဂၤ
လိပ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဆံုခဲ့တယ္။ အလာပ သလာပေတြေျပာရင္း သူလဲခဲ့တဲ့ ပစၥည္းေတြအေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့
အဂၤလိပ္ေတြက အဘိုးအိုကိုတံုးအတယ္ဆိုျပီး ရယ္ၾကတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ အဘြားအိုရဲ႕ အဆူခံရမယ္
ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကိုေျပာေတာ့ အဘိုးအိုကအဆူခံရမွာမဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းပါတယ္။ ဒါကိုအဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္
က တကယ္လို႔ အဘြားအိုရဲ႕အဆူကိုမခံရရင္ သူတို႔မွာပါတဲ့ ေငြေတြ ေပးခ့ဲမယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေလာင္းၾက
ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ၃ေယာက္သား အဘိုးအိုအိမ္ကို ေရာက္လာခဲ့ၾကတယ္။
အဘြားအိုက အဘိုးအုိ ျပန္လာတာေတြ႔ေတာ့ ဝမ္းသာအားရထြက္ၾကိဳျပီး အဘိုးအိုေခၽြးသုတ္ဖို႔ ပုဝါကမ္းေပး၊
ေရကမ္းေပးနဲ႔ အဘိုးအိုကို အေမာေျပေစတယ္။ ျပီးမွ အဘိုးအိုေျပာျပတဲ့ အျဖစ္ေတြကို စိတ္ဝင္တစား နား
ေထာင္တယ္။ ပစၥည္းတစ္ခုကေနေနာက္တစ္ခုလဲေျပာင္းပံုကို အဘိုးအိုေျပာျပတဲ့အခ်ိန္မွာ အဘြားအိုက ဝမ္း
သာအားရနဲ႔
"ဟာ...က်ဳပ္တို႔ ႏြားႏို႔ေသာက္ရျပီေပါ့"
"အင္း...ဆိတ္ႏို႔လည္း မဆိုးပါဘူး"
"ေအာ္...ငန္းေမြးေတြက သိပ္လွတာ"
"အင္း..က်ဳပ္တို႔ ၾကက္ဥစားရျပီေပါ့"
စတာေတြေျပာတယ္။ ေနာက္ဆံုးအဘိုးအိုကသူလဲလာတဲ့ပန္းသီးေတြကိုျပေတာ့အဘြားအိုကစိတ္ပ်က္သြားပံု
မျပဘဲ "အင္း...ဒီည က်ဳပ္တို႔ ပန္းသီးကိတ္လုပ္စားၾကတာေပါ့" လို႔ေျပာျပီး အဘိုးအိုကို အားရပါးရ နမ္းလိုက္
ေတာ့တယ္။ ပံုျပင္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးက ေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္ ပါသမွ်ေငြေတြ ေပးခဲ့ရ
တယ္။
ပံုျပင္ေလးက ရိုးရိုးေလးပါ။ ပံုျပင္ကို ဖတ္စက သူ႔ရဲ႕ဆိုလိုရင္းကို နားမလည္ခဲ့ဘူး။ စာေရးဆရာက တံုးအတဲ့
ဆင္းရဲသားလင္မယားကို ကဲ့ရဲ႕ေဝဖန္ထားတာလား။ ဒါမွမဟုတ္ ေလာင္းေၾကးေငြေတြ အႏိုင္ရေအာင္ ဇာတ္
တိုက္ထားတာလားလို႔ေတြးခဲ့မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပံုျပင္က အိမ္ေထာင္တစ္ခုမွာအေျခခံျဖစ္တဲ့ လင္မယား
ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခြင့္လႊတ္သည္းခံျခင္း၊ ေလးစားယံုၾကည္ျခင္းတို႔ပဲျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျမင္တာကေတာ့
နားလည္မႈ ပါပဲ။ (ေရးသားသူ- Hans Christian Andersen)
(Forward mail မွ ျပန္လည္မွ်ေဝပါသည္။ ဘာသာျပန္ဆိုသူကိုေတာ့မသိပါ)
