ေက်ာင္းလည္းခဏပိတ္ထားေတာ့ လူကပ်င္းေနပါတယ္။ ဘာလုပ္ရမွန္းကို မသိဘူး။ ဂေယာင္ျဖစ္ေနတယ္။
မထူးပါဘူး။ အင္တာနက္ပဲသြားႏွိပ္ေတာ့မယ္ဆိုျပီး ထြက္လာလိုက္တာ.. အလား...မိုးရြာေနပါလား။ ေတာ္ျပီ
အိမ္မွာေတာ့မေနခ်င္ဘူး။ မိုးကာဝတ္ျပီးသြားမယ္ဆိုျပီး မိုးကာဝတ္လိုက္တယ္။ ဆုိက္ကယ္ေပၚတက္ စက္ႏႈိး
ၾကည္႔ေတာ့။ ငယ္ထိပ္ေျမႊေပါက္ျပီ။ ဘာလို႔ဆို ဆိုက္ကယ္ဘီးက ေတာ္ေတာ္ေလးျပားေနတာကိုး။ ဘီးေပါက္
ေနတယ္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အင္တာနက္ဆိုင္ထိေတာ့ ေရာက္မွာပါဆိုျပီး ေတာ္ေတာ္ေလးျပားေနတဲ့ ဘီးတပ္ထား
တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆိုက္ကယ္စုတ္ကို ယူျပီး ဒိုးပါေတာ့တယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္လည္းေရာက္ေရာ အိမ္မွာပ်င္းေန
တာေတြလည္းေပ်ာက္၊ အေမာလည္းေျပသြားပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို အင္တာနက္သံုးတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အေပ်ာ္
ဆံုးအခ်ိန္ေတြပါပဲ။ ဘေလာ့ဂ္မွာ စာေလးေရးလိုက္၊ အပ်င္းေျပျပန္ၾကည္႔လိုက္၊ အရမ္းကို အရသာရွိပါတယ္။
လူဆိုတာက ကိုယ္ျပဳလုပ္ထားတဲ့ အရာေလးေတြကို မွ်ေဝခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးရွိပါတယ္။ လူထဲက လူတစ္
ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပဳလုပ္ထားတာေလးေတြ မွ်ေဝခ်င္ပါတယ္။ မွ်ေဝလိုက္လို႔
တစ္ဘက္လူ စိတ္ခ်မ္းသာသြားတယ္ဆိုရင္ အရမ္းေပ်ာ္တာ။ ဘယ္ခံစားခ်က္နဲ႔မွ လဲလို႔မရဘူး။ ၾကည္ႏူးတာ
လို႔ပဲေျပာမလားေတာ့မသိဘူး။ တကယ္ကိုဝမ္းသာတာ။ အဲဒီခံစားခ်က္ေလးကို အျမဲတမ္းပဲခံစားခ်င္တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔ဆို စာက်က္ရတာ အရမ္းစိတ္ညစ္စရာေကာင္းတယ္ေလ။ အရမ္းစိတ္ညစ္လို႔ ထြက္ေပါက္ရွာရင္
အင္တာနက္ဆိုင္ပဲ ေျပးတာမ်ားတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘေလာ့ဂ္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္
အတြက္အေဖာ္မြန္ပါပဲ။ တကယ္ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီဘေလာ့ဂ္က ကၽြန္ေတာ့္ရည္းစားနဲ႔တူတယ္။ ရည္းစား
သာမရွိေသးေပမဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္စရာလည္းေကာင္းတယ္။ အပ်င္းလည္းေျပတယ္။ မွတ္္ဥာဏ္ကိုလည္း ရင့္သန္ေစ
တယ္။ ျဖစ္ထိုးဥာဏ္ကိုလည္း ေကာင္းမြန္ေစတယ္။ ဗဟုသုတလည္း ျပည္႔ဝေစတယ္။ ဘာလို႔ေျပာတာလည္း
ဆိုေတာ့ ဘေလာ့ဂ္ေရးေတာ့မယ္ဆိုရင္ စာမ်ားမ်ားဖတ္ရတယ္။ အြန္လုိင္းမ်ားမ်ား ဝင္ရတယ္။ တခါတေလ
ျပႆနာျဖစ္ရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေျဖရွင္း၊ မေျဖရွင္းတတ္ရင္ ကိုယ့္ထပ္ပိုသိတဲ့သူေတြကိုေမး၊ မိတ္ေဆြလည္း
တိုးေသး၊ ပညာလည္းရေသးမို႔ ေျပာတာပါ။ အဲေတာ့ အင္တာနက္ဆိုင္ကို ပိုသြား၊ ဗဟုသုတလည္းရ၊ ပညာ
လည္းတိုး။ အပ်င္းလည္းေျပ။ ဘယ္ေလာက္အက်ိဳးရွိသလဲ။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီလိုအက်ိဳးေတြရွိသလို အျပစ္ကလည္းရွိေသးဗ်။ ဘာလို႔ဆို... အင္တာနက္ဆိုင္မ်ားမ်ားသြားေလ..
ပိုက္ဆံပိုကုန္ေလမို႔ေလ။ အိမ္ကလည္း မုန္႔ဖိုးေတာ့ ေပးပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခါတေလက်ရင္ မုန္႔ဖို႔မေလာက္
တာေတြျဖစ္တတ္လြန္းလို႔ပါ။ ဒါေပမဲ့ အထက္က အက်ိဳးေတြရွိေနျပန္ေတာ့လည္း မသြားပဲ မေနႏုိင္ဘူးဗ်။ ဒီ
အခ်ိန္ေရာက္လာရင္ မသြားဘဲကို မေနႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ မသြားရင္လည္း စိတ္က သတိရေနတယ္။ ရည္း
စားထားသလိုမ်ိဳးဆိုတာ အဲဒါကိုေျပာတာပါ...ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ။ ကိုယ့္ပညာေရးကလည္း ရွိေနေသးတာ
မို႔ ေတာ္ရံုတန္ရံုေလာက္သံုးတာ အေကာင္းဆံုးပါ။ တန္ေဆးလြန္ေဘးေပါ့ ။ ကဲ.. ကၽြန္ေတာ္လည္း စကား
မရွည္ေတာ့ဘူး။ အင္တာနက္ကို ေဆးဖက္ဝင္ အပင္လိုသံုးစြဲတတ္ပါေစ...
လို႔ေျပာရင္း.....
ျပားေနတဲ့ ဘီးေလးကို ေလထိုးကၽြတ္ဖာဆိုင္မွာ အပ္၊ ဘီးဖာျပီး၊ ျပံဳးျပံဳးျပံဳးျပံဳးနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္လာပါေတာ့တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆို မုန္႔ဖိုးေပးတဲ့ အေမကို ဖားရဦးမယ္ေလ.....
